Powered By Blogger

piątek, 17 stycznia 2014

Stadion Miejski im. Henryka Reymana


stadion piłkarski znajdujący się przy ulicy Reymonta 22 w Krakowie. Jest własnością Miasta Krakowa, a użytkuje go drużyna piłkarska Wisły Kraków. Został wybudowany na początku II połowy XX wieku i był kilkakrotnie modernizowany. Ostatnia gruntowna przebudowa zakończyła się w październiku 2011 roku.
Docelowo jego pojemność wynosi 33 326 miejsc. Stadion spełnia warunki najwyższej – czwartej kategorii UEFA. Od 23 stycznia 2008 uchwałą Rady Miasta Krakowa nosi imię piłkarza Wisły Kraków – Henryka Reymana

Stadion przy Reymonta[edytuj | edytuj kod]

Trybuna wschodnia, która została wyburzona w 2008 roku
Trybuna południowa, której budowa rozpoczęła się jesienią 2004 roku
Trybuna północna, którą otwarto w styczniu 2007 roku
W maju 1953 roku na placu tuż obok starego stadionu oddano do użytku nowy, trzeci już stadion Wisły. W tym miejscu Wisła Kraków rozgrywa swoje mecze do dzisiaj. Obiekt posiadał bieżnię lekkoatletyczną, która okalała boisko piłkarskie. Charakterystyczną cechą tej budowli były tzw. bramy brandenburskie znajdujące się na trybunach za bramkami[5].
W 1972 roku na stadionie wybudowano maszty oświetleniowe. Ich oficjalna inauguracja odbyła się 11 czerwca 1972 roku w meczu ligowym pomiędzy Wisłą Kraków a Legią Warszawa, który zakończył się remisem 1:1[5].
29 października 1976 roku padł rekord frekwencji na stadionie przy ul. Reymonta. Mecz Wisły przeciw Celticowi Glasgow rozgrywany w ramach pucharu UEFA oglądało około 45 tys. widzów. Wisła Kraków wygrała to spotkanie 2:0[5].
W 1985 roku powstały plany budowy nowej trybuny głównej. W związku z tym wyburzono sektory I, II, III, IV i V. Niestety, w trakcie realizacji tej inwestycji, zabrakło funduszy na jej dalszy ciąg i na kolejne lata, stadion pozostał bez jednej trybuny. W jej miejscu przetrwała jedynie jej pozostałość – ściana byłego budynku klubowego wraz z charakterystyczną kolumnadą[5].
W 1995 roku, ze względu na pogarszający się stan, zdemontowano maszty oświetleniowe. Dodatkowo, trybunę wschodnią od strony parku Jordanapoddano remontowi i na nasypie ziemnym wykonano betonowe stopnie[5].
W 1996 roku rozpoczęto budowę głównej trybuny, która miała zostać sfinansowana ze wspólnych środków urzędu miasta i Totalizatora Sportowego. Otwarcie nowej trybuny czyli sektorów A i B, a także loży honorowej nastąpiło w marcu 1998 roku podczas meczu ligowego Wisły i GKS-u Katowice[5].
W 1998 roku, trybuna wschodnia przeszła kolejną renowację. Na niej zostało zainstalowanych około 4800 plastikowych krzesełek. Usunięto także bieżnię lekkoatletyczną, która okalała boisko, a w jej miejsce powstał pas zieleni[5].
W styczniu 1999 roku wyburzono łukowate wały ziemne za bramkami. Były to trybuny stadionu wybudowanego w 1953 roku[5]..
W lipcu 2000 roku w miejscu powstałych przestrzeni za bramkami, od strony ul. 3 Maja powstała tymczasowa trybuna dla kibiców drużyny przyjezdnej, mogąca pomieścić około 250 kibiców. Z czasem powiększono ją, aby wystarczała dla 500 osób[5].
W kwietniu 2002 roku na stadionie zamontowano maszty oświetleniowe, gdyż wymagały tego wymogi narzucone przez PZPN[5].
W czerwcu 2003 roku na stadionie zainstalowano system ogrzewania murawy. Był to pierwszy tego typu system użyty w Polsce[5].
W czerwcu 2004 roku wymogi licencyjne narzucone przez PZPN wymusiły montaż tymczasowej zadaszonej trybuny. Jej pojemność wynosiła tysiąc osób i została ulokowana za bramką od strony ul. Władysława Reymonta. W tym samym czasie podjęto także decyzję o tym, aby obniżyć wysokość ogrodzenia przed trybuną główną do 1 m, co miało na celu podwyższenie komfortu oglądania zawodów[5].
22 października 2004 roku nastąpiło uroczyste otwarcie budowy nowego stadionu. Uczestniczyli w niej między innymi prezydent miasta – Jacek Majchrowski i kapitan Wisły – Maciej Żurawski, którzy dokonali symbolicznego wbicia łopaty na placu budowy[5].
17 września 2010 roku stadion został oddany do użytku. Wisła w tym dniu zagrała mecz ligowy z Koroną Kielce (2:2)
16 listopada 2011 stadion zwyciężył w plebiscycie Archi-Szopa na najgorszą budowlę Krakowa 2011 roku.
W 2013 roku utrzymanie stadionu szacunkowo wyniesie 7 mln zł. Nie udało się znaleźć najemców dla pomieszczeń biurowych ani sponsora generalnego, pomieszczenia komercyjne od momentu oddania stadionu stoją niewykorzystane[6][7]. Ponadto przeprowadzona w lipcu 2013 kontrola w ZIKiT wykazała liczne uchybienia i niegospodarność w procesie zarządzania i nadzoru nad stadionem[8].

Budowa i jej koncepcje[edytuj | edytuj kod]

Trybuna południowa11.2004-6.2006
Stadion tuz przed meczem .jpg
(Prace)(Czas Realizacji)
1. Prace ziemne11.2004 – 12.2004
2. Zbrojenie oczepów i podpór12.2004 – 2.2005
3. Fundamenty, filary2.2005 – 4.2005
4. Konstrukcja stalowa5.2005 – 6.2005
5. Zadaszenie trybuny6.2005 – 7.2005
6. Prace wykończeniowe7.2005 – 8.2005
7. Budowa zaplecza pod trybuną8.2005 – 6.2006



Trybuna północna1.2006 – 1.2007
Nowy stadion Wisły Kraków .jpg
1. Prace ziemne1.2006 – 2.2006
2. Zbrojenie oczepów i podpór2.2006 – 4.2006
3. Fundamenty, filary5.2006 – 6.2006
4. Konstrukcja stalowa6.2006 – 8.2006
5. Zadaszenie trybuny9.2006 – 11.2006
6. Prace wykończeniowe10.2006 – 12.2006
7. Budowa zaplecza pod trybuną12.2006 – 1.2007



Trybuna wschodnia5.2008 – 1.2010
Stadion przed meczem.jpg
1. Wyburzenie starej trybuny5.2008 – 7.2008
2. Ścianka szczelinowa8.2008 – 10.2008
3. Fundamenty5.2009 – 4.2009
4. Konstrukcja nośna5.2009 – 10.2009
5. Konstrukcja stalowa10.2009
6. Zadaszenie trybuny
7. Prace wykończeniowe



Trybuna zachodnia6.2009 – 6.2010
Wisla Stadium.jpg
1. Wyburzenie starej trybuny6.2009 – 7.2009
2. Ścianka szczelinowa7.2009
3. Fundamenty8.2009 – 10.2009
4. Konstrukcja nośna
5. Konstrukcja stalowa
6. Zadaszenie trybuny
7. Prace wykończeniowe
Stadion Miejski doczekał się czterech zmian projektów swojej przebudowy, których autorem jest Wojciech Obtułowicz[9]. Pierwsza koncepcja zakładała budowę stadionu na ponad 20 tys. miejsc z wykorzystaniem trybuny głównej, którą wybudowano w latach dziewięćdziesiątych. Według tego projektu w listopadzie 2004 rozpoczęto budowę nowej trybuny – trybuny południowej. Trwałą ona do czerwca 2006 roku, koszt wyniósł blisko 35 mln zł, a wykonawcą była firma Budimex Dromex. W międzyczasie, w styczniu 2006 roku, rozpoczęły się prace budowlane nad bliźniaczą trybuną północną. Jej wznoszenie trwało rok, zarówno wykonawca, jak i koszty (35 mln. zł.) były takie same, jak w przypadku trybuny południowej[10].
W kwietniu 2007 roku ogłoszono, iż organizatorami Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2012 zostały Polska i Ukraina. Kraków został miastem rezerwowym tej imprezy. W związku z tym, projekt stadionu zmieniono tak, by spełniał on wymogi klasy Elite i by mogły na nim być rozgrywane mecze rangi mistrzostw Europy.
W czerwcu 2007 roku utwardzono nawierzchnię, wyznaczono tymczasowe drogi dojścia do trybun, zamontowano nowe bramki wejściowe, a także monitoring. Prace te pochłonęły ok. 5 mln zł. We wrześniu 2007 roku firma Budimex Dromex rozpoczęła budowę pawilonu medialnego – budynku, który był częścią poprzednich koncepcji stadionu. W październiku studiu architektonicznemu Wojciecha Obtułowicza zlecono wykonanie nowego projektu stadionu. Kosztowało on ok. 3,5 mln zł. W styczniu 2008 roku zakończono budowę pawilonu medialnego. Całkowity koszt tej inwestycji wyniósł ponad 11 mln zł[10].
W maju 2008 roku rozpoczęto rozbiórkę starej trybuny wschodniej, a w sierpniu firma Budimex Dromex wykonała ściankę szczelinową, która miała na celu utwardzenie terenu pod przyszłą trybunę. W lutym 2009 roku firma Polimex-Mostostal rozpoczęła budowę trybuny wschodniej, której koszt wynosił ok. 144 mln zł. Po zakończeniu rozgrywek Ekstraklasy w czerwcu 2009 roku Polimex-Mostostal rozpoczął rozbiórkę trybuny głównej i budowę nowej, której koszt wyniósł ponad 153 mln zł[10].
Wisła Kraków sezon 2009/2010 rozegrała na Stadionie Ludowym w Sosnowcu, z powodu prac budowlanych na swoim stadionie, co uniemożliwiało rozgrywanie na nim meczów[11].
Na początku października 2009 roku, wykonawca dwóch budowanych trybun Polimex-Mostostal, wystąpił do inwestora o dofinansowanie przedsięwzięcia o dodatkowe 28,9 mln zł. Dotacja miała pokryć koszty przebudowy sieci instalacji pod stadionem, które pierwotnie miały przebiegać podziemnymi parkingami wokół stadionu. Te nie zostały wybudowane, ponieważ do przetargu do ich wybudowania nie zgłosiła się żadna firma. Instalacja będzie musiała zostać wybudowana tak, by w przyszłości nie kolidowała z wybudowaniem parkingów podziemnych wokół stadionu. Koszt dofinansowania miał także dotyczyć modyfikacji zagospodarowania zaplecza budowanych trybun[12].
1 listopada 2009 Wojciech Obtułowicz i jego studio projektowe zostało odsunięte od projektowania stadionu. Przyczyną odsunięcia architekta było to, że nie nadążał z nanoszeniem poprawek na swoje projekty, które zawierały błędne dane. Z tego powodu nie można było kontynuować budowy w odpowiednim tempie i dochodziło do opóźnienia i zastojami niektórych prac. Przeprojektowywaniem zajął się główny wykonawca czyli Polimex-Mostostal. W związku z opóźnieniami miasto wyciągnęło dodatkowe konsekwencje wobec Wojciecha Obtułowicza i wstrzymano mu honorarium oraz zaczęto naliczać karę[13][14].
4 listopada 2009 radni Miasta Krakowa zagłosowali za przekazaniem dodatkowych środków w wysokości 29,9 mln zł na budowę stadionu o które upomniał się Polimex-Mostostal[15]. W sytuacji gdyby dotacja nie zostałaby przyznana, wykonawca budowanych trybun (wschodniej i zachodniej) mógłby przerwać budowę i zażądać od miasta odszkodowania[16]. Na radzie miasta prezydent Krakowa Jacek Majchrowskiprzedstawił szacunkową wartość całego stadionu która łącznie miałaby wynosić 445 mln zł, z czego zostało założone że 34 mln zł wyłożą prywatni inwestorzy na zagospodarowanie przestrzeni pod trybuną północną i operator stadionu[17].
W lutym 2010 roku pojawił się zastój na budowie trybuny zachodniej. Spowodowane było to pojawieniem się kolejnych komplikacji dotyczących projektów stadionu. Okazało się, że miasto nie może zerwać umowy z Wojciechem Obtułowiczem, ponieważ posiada on prawa autorskie do projektu. W związku z tym, wykonawca budowanych trybun ponownie porozumiał się z projektantem, by wznowił on prace i dokończył wszelkie projekty, tak by Polimex-Mostostal mógł zdążyć z budową stadionu w określonym terminie. Umowę renegocjowano na nowych warunkach. W międzyczasie miasto musiało spisać ponowną umowę ze studiem projektanta, która opiewała na 1,1mln z powodu zmiany przepisów w prawie i naniesieniu poprawek na dotychczasowy projektu, które nastąpiły w czasie konfliktu obu podmiotów[18]. W trakcie budowy część prac została zlecona z naruszeniem prawa zamówień publicznych[19].

Koncepcja nr 1[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza koncepcja powstała w 2004 roku i to według tego pomysłu rozpoczęto budowę trybuny południowej. Projekt zakładał budowę trzech oddzielnych, jednopoziomowych trybun i zadaszenie już obecnej – trybuny głównej, która powstała w latach dziewięćdziesiątych. Według tych planów, pojemność obiektu miała wynosić 21 500 miejsc siedzących. Oświetlenie boiska miały umożliwiać cztery maszty oświetleniowe, które były usytuowane w narożnikach stadionu. Dodatkowo, między trybuną główną a trybuną południową miał się znaleźć pawilon medialny w kształcie szklanego stożka. Z biegiem czasu pojawiła się możliwość wybudowania trybun narożnych i zamknięcia bryły stadionu, jego pojemność miałaby się wtedy podnieść do 25 500 miejsc. Niestety ten projekt stadionu posiadał już błędy, odciągi zadaszenia trybuny wschodniej wychodziłyby poza teren działki stadionu, a jeden z masztów oświetleniowych znajdował się tuż przed pawilonem medialnym[20].

Koncepcja nr 2[edytuj | edytuj kod]

Koncepcja ta pojawiła się w 2006 roku , w związku z pojawiającą się możliwością organizacji Euro 2012 przez Polskę. Projekt zakładał aktualizację poprzednich planów o rozbudowę trybuny głównej do dwóch poziomów, co ostatecznie zwiększyłoby pojemność stadionu do 30 560 miejsc siedzących (35 000 przy wybudowaniu trybun narożnych)[21].

Koncepcja nr 3[edytuj | edytuj kod]

Projekt ujrzał światło dzienne w 2007 roku po ogłoszeniu decyzji o organizacji Euro 2012 przez Polskę i Ukrainę. Plan zakładał budowę dwóch jednopoziomowych, symetrycznych trybun wzdłuż boiska, co miało umożliwić montaż oświetlenia na zadaszeniach trybun. Bryłę stadionu miały zamknąć jednopoziomowe trybuny narożne. Pojemność stadionu według tego projektu wynosiła 32 560 osób[22].

Koncepcja nr 4[edytuj | edytuj kod]

Ostateczna koncepcja powstała jeszcze w 2007 roku. Zakładała ona dobudowę dwóch dwupoziomowych trybun wzdłuż boiska wraz z narożnikami do dwóch już istniejących (trybuny południowa i północna), które budowano według poprzednich koncepcji. Ukośną elewację trybun z poprzednich projektów zastąpiono prostą konstrukcją słupową, co zwiększyło przestrzeń komercyjną pod trybunami, zmieniono także odciągi zadaszenia trybuny wschodniej, tak by zmieściły się w obrębie działki. Wybudowanie dwóch równych trybun umożliwiło zainstalowanie oświetlenia na zadaszeniach trybun. Pojemność stadionu ulegała zmianie i miała wynosić 33 500 osób

czwartek, 16 stycznia 2014

NAJLEPSZE OPRAWY LECHII GDAŃSK



LECHIA - legia





LECHIA - cracovia





LECHIA - ruch





LECHIA - zagłębie





lech - LECHIA




LECHIA - legia





LECHIA - zagłębie



lech - LECHIA


środa, 15 stycznia 2014

TRAUGUTTA 29


Pojemność11 811
Miejsca dla VIP-ów315
Miejsca dla mediów124
Miejsca dla niepełnosprawnych35
Zegar4258
Prosta4779
Trybuna skrajna826
Trybuna centralna824
Sektor gości650
KrajPolska
MiastoGdańsk
KlubyLechia Gdańsk S.A.
Oświetlenie2000 lux
Inauguracja1927
Renowacje1935, 1983, 2006, 2008
Rekord frekwencji40 000 (Lechia Gdańsk - Juventus Turyn 2-3, 28.09.1983)
WłaścicielMOSiR Gdańsk
Adresul. Traugutta 29, 80-221 Gdańsk
Innepodgrzewana murawa
Opis

Stadion w dzielnicy Aniołki powstał w 1927 roku jako odpowiedź na piłkarski boom lat 20. Powstało wtedy wiele klubów, ale obiekt znany w pierwszych latach jako JahnKampfbahn nie miał stałego użytkownika aż do 1945 roku. Po II wojnie osiedliła się tam Lechia, która w 2011 roku przeniosła się na nowy stadion.

Stadion przechodził szereg modernizacji w swojej historii, a te ostatnie z lat 2006-08 pozwoliły utrzymać przyzwoity standard. Podczas prac natrafiono jednak na niewybuchy z wojny. To o tyle ciekawe, że nie były efektem bombardowania, dlatego powstały dwie niezależne hipotezy na temat ich pochodzenia. Według pierwszej był tam po prostu magazyn wojskowy nazistów. Według drugiej Niemcy umieścili ładunki pod stadionem celowo podczas ucieczki, chcąc zdetonować je podczas świętowania wyzwolenia.
Przy Traugutta 29 odbył się jeden mecz reprezentacji Polski – w kwietniu 1987 roku Polacy zremisowali z Cyprem 0:0. Nic więc dziwnego, że najczęściej wspominanym meczem jest historyczny pojedynek z Juventusem Turyn z 1983 roku, kiedy na trybunach było ok. 40 tys. widzów, w tym wprowadzony „incognito” Lech Wałęsa. Liczne okrzyki przeciw władzom i wspierające Solidarność w trakcie meczu były tłumione przez publiczną telewizję. To spotkanie nie było jedynym istotnym dla obalenia poprzedniego ustroju pod gdańskim adresem – kibice Lechii zasłynęli jako „zbrojne ramię’ opozycji.

wtorek, 14 stycznia 2014

CIEKAWOSTKI HISTORYCZNE LECHII GDAŃSK

Pierwszy mecz mistrzowski (klasa okręgowa) lechiści rozegrali 9 września 1945, wygrywając z Flotą Gdańsk 9:1. Bramki dla Lechii: Łącz 4, Hogendorf i Januszewski po 2 bramki, Gwoździński 1.

W pierwszym sezonie istnienia w roku 1945 piłkarze Lechii rozegrali łącznie 24 spotkania mistrzowskie i towarzyskie. Lechia wygrywała 19 razy, 3 razy remisowała i zanotowała 2 przegrane. Lechiści strzelili rywalom 132 bramki! Średnio ponad 5 goli w meczu!
Pierwszy nieoficjalny mecz mecz międzynarodowy Lechia rozegrała 16 grudnia 1945 roku. Rywalem była drużyna angielskich marynarzy pod nazwą Bourbon Whitby. Wygrali gdańszczanie 14:1.

W ekstraklasie biało-zieloni zadebiutowali w sezonie 1949. W premierowym meczu lechia przegrała 1:5 w Krakowie z Cracovią, a jedyną bramkę uzyskał nie żyjący już Piotr Nierychło. Pierwszym piłkarzem Lechii, który dostąpił zaszczytu gry w reprezentacji kraju był Alfred Kokot. Zagrał w roku 1949 przeciwko Danii. Polska przegrała 1;2, a Kokot strzelił jedyną bramkę dla biało-czerwonych.

poniedziałek, 13 stycznia 2014



HISTORIA ŚLĄSKA WROCŁAW



W 1946r. do Wrocławia przenosi się Oficerska Szkoła Saperów, powstała w styczniu 1945r. w Przemyślu.18 marca 1946r. przy szkole tej powstaje klub sportowy Pionier. W 1947r. przenosi się do Wrocławia druga uczelnia wojskowa: Oficerska Szkoła Piechoty nr 1. Przy OSZP powstaje klub sportowy Podchorążak.
W 1947r. oba te kluby połączyły się (dokładna data nie jest znana). Jeśli to Pionier wchłonął Podchorążaka, to można poważnie zastanawiać się, czy za datę powstania klubu nie przyjąć daty powstania Pioniera (1946).
Pionier w sezonie 1946/47 występował we wrocławskiej Klasie B i wywalczył awans do Klasy A, w której grał do końca 1950r., nie odnosząc poważniejszych sukcesów. W lutym 1951r. OWKS, bo tak nazywał się już wrocławski klub, przy zielonym stoliku zostaje dołączony do powiększonej 2. ligi. Jednak ten poziom rozgrywek okazuje się dla wrocławskich piłkarzy zbyt wysoki (zajęli ostatnie miejsce).
W 1952r. po zdobyciu mistrzostwa Dolnego Śląska i wygranych barażach z Pafawagiem Wrocław OWKS awansuje do 2. ligi, jednak po kolejnej reformie tej klasy rozgrywkowej awans zostaje wstrzymany.
Do 1956r. wrocławianie występują w lidze międzywojewódzkiej, kiedy to awansują do 2. ligi. Klub, po raz kolejny zmienia nazwę, tym razem na CWKS. W 1957r. beniaminek ze stolicy Dolnego Śląska toczy zaciętą, acz przegraną walkę z Polonią Bydgoszcz o awans do 1. ligi. W sierpniu 1957r. klub przyjmuje nazwę WKS Śląsk.
Wojskowi grają w 2. lidze osiem sezonów, by wiosną 1964 r. pod wodzą Władysława Giergiela po raz pierwszy awansować do ekstraklasy. Śląsk, zadomawia się w 1. lidze na pięć sezonów. W sezonie 1968/69 Śląsk opuszcza szeregi ekstraklasy.
Drugoligowa banicja trwa cztery sezony. W 1971 roku były piłkarz Śląska Władysław Żmuda, zostaje trenerem WKS-u i po dwóch latach w sezonie 1972/73 wprowadza wrocławian do 1. ligi.
Zaczyna się najlepszy okres w historii klubu. Wiosną 1975 Śląsk zajmuje 3. miejsce w lidze i debiutuje w europejskich pucharach. Po odprawieniu GAIS Göteborga i Royalu Antwerp, wojskowi w 3. rundzie Pucharu UEFA muszą uznać wyższość słynnego Liverpoolu. W sezonie 1975/76 Śląsk po raz pierwszy zdobywa Puchar Polski, w finale wygrywając w Warszawie ze Stalą Mielec. W nagrodę wrocławscy piłkarze grają w PZP i znów dochodzą do 3. rundy. Po wyeliminowaniu Floriany La Valetta i Bohemiansa Dublin, wojskowi odpadają z dalszych rozgrywek po przegranej z SSC Napoli.
Doświadczenie zdobyte na europejskich arenach procentowało w lidze. Wiosną 1977 Śląsk zdobywa jedyny jak na razie tytuł mistrza Polski.
Niestety, start wojskowych w Pucharze Mistrzów edycji 1977/78 wypadł mizernie. Wrocławianie w 1. rundzie trafiają na mistrza Bułgarii Lewski- Spartak Sofia i tą rywalizację przegrywają.
W 1978 roku Śląsk zajmuje 2. miejsce w lidze i zdobywa tytuł wicemistrza. W Pucharze UEFA wrocławianie po wyeliminowaniu niezbyt silnych przeciwników z Cypru i Islandii, nie dają rady w 3. rundzie tych rozgrywek silnej Borussii Mönchengladbach.
W sezonie 1979/80 wrocławianie znów są w ligowej czołówce i zajmują po raz drugi 3. miejsce w Polsce, co daje okazję do powrotu na europejskie salony.
Niestety, występy w Pucharze UEFA Śląsk kończy już po 1. rundzie, przegrywając z Dundee United na wyjeździe aż 2:7.
W 1982 r. wrocławianie zażarcie walczą o tytuł mistrza Polski z łódzkim Widzewem, jednak przegrywają w dramatycznych okolicznościach, w ostatniej kolejce z krakowską Wisłą i muszą zadowolić się po raz drugi w historii- tytułem wicemistrzów Polski..
W Pucharze UEFA Śląsk w 1. rundzie eliminuje Dynamo Moskwa, jednak w następnej wyraźnie przegrywa rywalizację z Servette Genewa i odpada z dalszych rozgrywek.
W następnych sezonach wrocławianie spisują się przeciętnie, a do krajowej czołówki wracają w sezonie 1986/87 zajmując wysokie 4. miejsce w lidze i po raz drugi sięgają po Puchar Polski. W meczu finałowym w Opolu, w rzutach karnych wygrywają z GKS Katowice. W sierpniu 1987r. wrocławianie zdobywają Superpuchar Polski, wygrywając w Białymstoku z ówczesnym mistrzem Polski - Górnikiem Zabrze 2:0.
Jesienią w 1987r. Śląsk po raz ostatni- jak na razie- gra w europejskich pucharach - odpada już w pierwszej rundzie PZP z Realem San Sebastian.
Śląsk staje się ligowym średniakiem, aż do katastrofy w sezonie 1992/93, kiedy to Śląsk niespodziewanie po 20. sezonach nieprzerwanej gry w ekstraklasie spada do 2. ligi. Drugoligowa banicja trwa dwa sezony. Wiosną 1995r. Śląsk trenowany przez Stanisława Świerka wywalczył awans do 1. ligi. Występy w ekstraklasie, kończą się ponownym spadkiem do 2. ligi wiosną 1997r.
W grudniu 1997r. sekcję piłki nożnej wyodrębniono ze struktur klubu wojskowego i Śląsk stał się klubem wrocławskim. Na zapleczu ekstraklasy WKS spędził trzy sezony. Wiosną 2000r. piłkarze Śląska szkoleni przez Jana Calińskiego powrócili do krajowej elity. Pobyt w 1. lidze ponownie nie był długi i trwał tylko dwa sezony. Jesienią 2002r. Śląsk znów jest klubem drugoligowym, ale tylko sezon. Występując, nieprzerwanie w rozgrywkach szczebla centralnego od 1957 roku, wiosną 2003 Śląsk spada do 3. ligi. W pierwszym sezonie na trzecim froncie wrocławianie zajmują 2. miejsce w swojej grupie za Zagłębiem Sosnowiec i nieskutecznie walczą o awans do 2. ligi w barażach z Arką Gdynia. Po kilku latach, poznaliśmy kulisy tego dwu meczu, którego wrocławianie wygrać nie mogli. W sezonie 2004/05 Śląsk zajmuje 1. miejsce w trzecioligowej tabeli i awansuje do 2. ligi pod wodzą trenera Ryszarda Tarasiewicza. Beniaminek z Wrocławia, na drugim froncie, spisuje się bardzo dobrze i niewiele zabrakło do kolejnego awansu ostatecznie Śląsk jest czwarty.
W 2006r. z Wrocławia odchodzi trener Tarasiewicz i sezon 2006/2007 w wykonaniu Śląska nie jest najlepszy tylko 9. miejsce.
Latem 2007r. ponownie trenerem wrocławskiego klubu zostaje Tarasiewicz i wiosną 2008r. po raz drugi, trener ten wywalczył ze Śląskiem awans, tym razem do Ekstraklasy.
Po sześciu latach tułaczki, wrocławski klub powrócił w szeregi najlepszych. W sezonie 2008/2009 Śląsk jako beniaminek był rewelacją Ekstraklasy i zajął w niej wysokie 6. miejsce. Ukoronowaniem udanych występów było zdobycie Pucharu Ekstraklasy. Śląsk w finale tych rozgrywek 13. maja 2009 w Wodzisławiu pokonał miejscową Odrę 1-0. Sezon 2009/10 wrocławianie zakończyli na 9. miejscu w tabeli.
W trakcie sezonu 2010/11, po czterech porażkach z rzędu, Ryszard Tarasiewicz został zawieszony w wykonywaniu czynności trenera Śląska Wrocław. Nowym szkoleniowcem I drużyny został Orest Lenczyk, legenda polskiego futbolu. Klub zajmował wówczas przedostatnie miejsce w tabeli. Jednakże, po zwycięstwie 5:0 w ostatnim decydującym meczu sezonu z Arką Gdynia, Śląsk zdobył tytuł Wicemistrza Polski 2010/2011. Dzięki temu, po 24 latach ponownie zagrał w europejskich pucharach. Tymczasem, w Pucharze Polski odpadł w 1/8 finału, przegrywając 1:2 na własnym boisku z Legią Warszawa.
Śląsk rozpoczął sezon w Lidze Europy od dwumeczu w ramach II rundy eliminacyjnej, w którym zmierzył się ze szkockim Dundee United FC. Po wyrównanych pojedynkach, lepszy okazał się klub z Wrocławia i to on awansował do następnej rundy. Kolejny dwumecz został rozegrany z bułgarskim PFC Lokomotiv Sofia. Mimo znacznej przewagi Wrocławian, dopiero rzuty karne zadecydowały o zwycięstwie nad tą drużyną. W rundzie decydującej o awansie do fazy grupowej Ligi Europy, Śląsk został pokonany przez rumuński FC Rapid Bukareszt.
Tymczasem w domowych rozgrywkach Śląsk Wrocław dominował. 28 października 2011 roku rozegrał swój pierwszy mecz ligowy na nowym Stadionie Miejskim przy Alei Śląskiej. Przy pełnych trybunach Śląsk odniósł zwycięstwo 1:0 nad Lechią Gdańsk i na półmetku Ekstraklasy zajmował pierwsze miejsce w tabeli. Jednakże po przerwie zimowej przyszło załamanie formy i drużyna zaliczyła kilka dotkliwych porażek: z Legią Warszawa, Koroną Kielce, Lechem Poznań i Polonią Warszawa, które mogły mieć istotne znaczenie pod koniec sezonu. W Pucharze Polski po raz pierwszy od 1993 roku Śląsk awansował do ćwierćfinału, przegrywając w nim awans do półfinału z Arką Gdynia. Ostatecznie, dzięki mobilizacji zespołu i zwycięstwom w trzech końcowych kolejkach sezonu 2011/2012 przeciwko Zagłębiu Lubin, Jagiellonii Białystok oraz Wiśle Kraków, wrocławianie sięgnęli po raz drugi w historii klubu po tytuł Mistrza Polski.
Kolejny sezon w rozgrywkach UEFA Śląsk rozpoczął od II rundy eliminacyjnej Ligi Mistrzów. Pokonał w niej przeciwnika z Czarnogóry – FK Budućnost Podgorica, jednak w następnej rundzie, po przegranej w dwumeczu aż 1:6 z mistrzem Szwecji, Helsingborgs IF, odpadł z tych rozgrywek, kontynuując swe zmagania w pucharach europejskich w fazie play-off Ligi Europy. 12 lipca 2012 roku Mistrz Polski zmierzył się ze zdobywcą Pucharu Polski – Legią Warszawa w meczu o Superpuchar Polski, zdobywając to trofeum po raz drugi w historii wrocławskiego klubu. Sukces ten nie przełożył się jednak na dobre wyniki Śląska w Europie. Dwie porażki z Hannoverem 96 (3:5, 1:5) nie dały mu szans na awans do upragnionej fazy grupowej. Po tak wysokich przegranych doszło do dymisji dotychczasowego trenera, Oresta Lenczyka. Jego miejsce zajął czeski szkoleniowiec, Stanislav Levy.

niedziela, 12 stycznia 2014

Narodziny Wisły

Nie jest dziełem przypadku, że krakowskie Błonia, jak też Park Gier i Zabaw Ruchowych zorganizowany przez dr med. Henryka Jordana to kolebka krakowskiej piłki nożnej. Tereny te do dziś utrzymały swój wypoczynkowo-sportowy charakter i służą młodzieży, rowerzystom, spacerowiczom czy wręcz spadochroniarzom. Właśnie tutaj, na Błoniach w październiku roku 1906 odbył się pierwszy oficjalny "Turniej Jesienny", którego organizatorem i prowadzącym był dr Tadeusz Konczyński. W rozgrywkach grupowych uczestniczyło 16 drużyn piłkarskich z krakowskich szkół gimnazjalnych, w części wyposażonych w komplety strojów sportowych ofiarowanych przez organizatora. W turnieju wystąpiły zespoły, które przyczyniły się do powstania późniejszej Wisły:
  • "Niebiescy" - uczniowie II Szkoły Realnej pod przewodnictwem kapitana i bramkarza Józefa Szkolnikowskiego - pomysłodawcy późniejszej nazwy "Wisła". Ich opiekunem był profesor Tadeusz Łopuszański
  • "Czerwoni" - zespół ze swym założycielem i opiekunem Jenknerem. Oni wystąpili w czerwonych strojach.



W roku 1907 doszło do połączenia Wisły z Czerwonymi przy zachowaniu nazwy Wisła oraz czerwonych koszulek, na których pojawiły się dwie niebieskie gwiazdy. Uzupełniały je czarne spodenki i getry. Stroje te zostały zakupione w berlińskiej firmie Steingla za pieniądze pochodzące ze składek uczniów-piłkarzy i ich opiekunów. Zachowały się wspomnienia, w których opisano moment odebrania paczki z Urzędu Pocztowego. Wspomina profesor Jan Weyssenhoff: "Kiedy rozpakowaliśmy przesyłkę z Berlina ujrzeliśmy coś przepięknego - czerwone koszulki z symetrycznie umieszczonymi dwiema pięcioramiennymi niebieskimi gwiazdami. Byliśmy szczęśliwi”. Kolejnym krokiem organizacyjnym było wybranie pierwszego prezesa. Został nim profesor Tadeusz Łopuszański, opiekun drużyny Józefa Szkolnikowskiego, wykładowca matematyki i fizyki w II Szkole Realnej przemianowanej później na IX Liceum Ogólnokształcące im. Piotra Michałowskiego. Członkami zarządu zostali piłkarze pierwszej drużyny piłkarskiej, którzy przyjęli nazwę Klub Sportowy Wisła Kraków. Godłem klubu od tej pory była czerwona tarcza z niebieską gwiazdą oraz nazwą i datą założenia 1906. W 1908 roku rozpoczęto starania o pozyskanie terenów pod boisko piłkarskie. Do tej pory bowiem mecze rozgrywane były na krakowskich Błoniach, bądź też na boiskach Parku Gier i Zabaw Ruchowych dr Henryka Jordana, gdzie mieściła się także szatnia Wisły. Przełomowym w dotychczasowej działalności KS Wisła był rok 1910. 7 lutego tego właśnie roku został zatwierdzony i wpisany pod sygnaturą L.XIII.632 przez CK Galicyjskie Namiestnictwo we Lwowie Statut Stowarzyszenia. Dokument ten jest do tej pory zachowany w krakowskich zasobach archiwalnych. Zatwierdzenie statutu przyniosło pierwsze Walne Zgromadzenie Członków klubu 2 marca i ukonstytuowanie Zarządu w składzie:
  • prezes - profesor Tadeusz Łopuszański
  • wiceprezes - Antoni Januszewski
  • sekretarz - Wincenty Jałta
  • skarbnik - Walenty Górski



Członkami zarządu zostali: Jan Weyssenhoff, Kopeć, J. Dembiński, Józef Stoeger, Krasiński, Cepurski, W. Usłynowicz, Poloczek, Wilkosz. W komisji rewizyjnej zasiadł J. Weyssenhoff, gospodarzami zostali Rudy i Zgierczyński.
Zarząd w tym składzie działał od 3 marca do 26 sierpnia 1910 roku, kolejny od 27 sierpnia 1910 do 28 lipca 1911 roku. 20 grudnia 1910 roku działacze Wisły starając się wprowadzić klub na forum Europejskie zadeklarowali przystąpienie do Europejskiej Unii Klubów Amatorskich - UNIAFA z siedzibą w Paryżu. Oni też mają swój wkład w powstanie 20 maja 1911 roku Polskiego Związku Towarzystw Sportowych Piłki Nożnej. Lata 1910-1911 przyniosły zasadnicze zmiany w kostiumach sportowych piłkarzy. Na czerwonych koszulkach pojawiła się pięcioramienna gwiazda po lewej stronie, czarne spodenki zostały zamienione na białe, co przez długie lata wyróżniało zawodników Wisły na arenach sportowych w kraju i zagranicą. Nastąpiły zmiany w godle klubowym - na czerwonej tarczy pojawiła się biała gwiazda i nazwa klubu Towarzystwo Sportowe Wisła oraz rok założenia 1906. Starania prezesa i zarządu przyniosły długo oczekiwaną decyzję o przyznaniu Wiśle terenu na placu powystawowym na Oleandrach, zgodę na budowę boiska oraz trybuny z zapleczem gospodarczym i szatniami. Mecz otwarcia rozegrany został między Wisłą a Czarnymi Lwów 6 kwietnia 1914 roku. Lwowiacy nie zepsuli wielkiego święta - Wisła wygrała 3:2.
Wybuch I wojny światowej spowodował zawieszenie działalności Wisły na okres pięciu lat. Wiślacy oddali swoje tereny dla tworzących się Legionów pod wodzą Józefa Piłsudskiego. Sami zresztą ochoczo wstępowali w ich szeregi. Brak gospodarza i nieuwaga spowodowały, że po zaprószeniu ognia w 1915 roku spłonęła trybuna, szatnie i zaplecze stadionu. Teren został doszczętnie zdewastowany. W tym pionierskim okresie w ciągu ośmiu lat Wisła rozegrała 123 mecze towarzyskie. Wygrała 66 spotkań, zremisowała 15, przegrała 43 mecze. Stosunek goli: 363 - 224.
 Na boisku wystąpiło 81 zawodników.

Biała Gwiazda

Biała Gwiazda towarzyszyła piłkarzom od roku 1906[4], chociaż początkowo była bladoniebieska i to w liczbie dwóch sztuk na jednej koszulce. Szybko ograniczono się do jednej gwiazdy, a także zmieniono jej kolor na biały. I tak grano przez następne 93 lata. Wtedy gwiazdę na koszulkach zastąpiono herbem Wisły SSA. Mimo że posiada on małą gwiazdę, decyzja ta nie spodobała się kibicom. Ze względu na jubileusz stulecia klubu, od 2005 do 2007 piłkarze Wisły znów grali z Białą Gwiazdą na piersi, od sezonu 2007/2008 piłkarze Wisły grają z herbem Wisły SA na piersi. W sezonie 2008/09 w nowych strojach znowu pojawiła się biała gwiazda na lewym ramieniu. Od sezonu 2010/2011 do 2012/2013 w związku ze zmianą strojów gwiazda zniknęła z wiślackich koszulek, by ponownie powrócić na piersi zawodników w sezonie 2013/2014.
Pierwsze odznaki Wisły powstały na początku lat 20. Od samego początku znajdowała się na nich pięcioramienna gwiazda, lecz co ciekawe na pierwszej odznace była ona koloru błękitnego. Wkrótce później pojawiła się jednak biała gwiazda na czerwono-niebieskim tle. Ten element, mimo niewielkich modyfikacji na przestrzeni lat, obowiązuje do dziś.